Niestety...

Siema...
Od dwóch dni zabieram się do napisania tego posta, niestety co chciałem się "spiąć" i napisać nie udało się, wyłączałem kartę z nowym postem...dziś jednak usiadłem, zebrałem myśli i piszę...

Tydzień temu mieliśmy wizytę u prowadzącego ciąże ginekologa na którą mieliśmy się zgłosić z pełną historią badań wykonanych między wizytami celem ustalenia dalszego leczenia - czy będzie to wymagane w środowisku klinicznym czyli na oddziale aż po rozwiązanie czy też wystarczy w trybie ambulatoryjnym...i tu wspaniała wiadomość - wyniki wzorowe, wystarczy prowadzić ciąże ambulatoryjnie kontrolując ją poza środowiskiem klinicznym ツ
Pozostało już tylko zrobienie rutynowego badania USG i tu kończy się trwająca od dwóch miesięcy idylla...nie wykryto akcji serca, fasolka nie pulsowała jak podczas wcześniejszych badań...lekarz sam nie dowierzał szukając z uporem maniaka akcji serduszka, jednak mimo usilnych prób...bez rezultatu opuścił wzrok oznajmiając coś co po długie lata będzie obijało się po naszych głowach..."Płód obumarł..."

Stumetrowy spacer po wyjściu z gabinetu do auta przebyliśmy niczym w długo trwającym letargu, myśląc, że to tylko zły sen, a za chwilę uderzymy o ziemie się się obudzimy...że przecież wszystko było w porządku, a i wskazań medycznych do leżenia nie było...cóż...

Noc była krótka, długo nie mogliśmy zasnąć, a rano musieliśmy się zgłosić do kliniki by na nowo postawić leczenie i usunąć płód...

Od rana czekaliśmy w kolejce, przyjęli nas chwilę po godzinie 10 więc zaczęło się dobrze, dwie godziny czekania - nie jest źle...jednak nic bardziej mylnego...tu zaczyna się kolejny przyczynek do skrajnego zmęczenia psychicznego, które dopadło nas przy końcu czekania...cały dzień, pełne 12 godzin bo tyle właśnie czekaliśmy by wzięli Tyne na blok operacyjny celem usunięcia Fasolki...wyobraźcie sobie jakie emocje nami targały przez 12 godzin biorąc pod uwagę fakt, że Tyna była przez cały dzień na czczo w oczekiwaniu tylko na to by ktoś usunął dziecko z którego się tak bardzo cieszyliśmy...głodni, niewyspani, dobici ciosem dnia poprzedniego czekaliśmy bo lekarze bali się podać Tynie znieczulenie ogólne w związku z jej "senną" przeszłością, stres sięgał zenitu, aż w końcu wzięli Tynę na blok operacyjny...

Wydreptując nowe ścieżki pod drzwiami ludzie pocieszali mówiąc, żebym się nie martwił, na pewno urodzi zdrowe, żartowali, że na pewno nie będzie podobne do listonosza...nie....nie śmiałem się...

Po zabiegu Martyna noc spędziła w sali wybudzeniowej, zaś ja zostałem wygoniony do domu by nie okupować szpitalnych korytarzy po nocach...następnego dnia wypisali Tynę z zaleceniem oszczędzania się przypisując leki przeciwbólowe...

Boli, po dzień dzisiejszy boli, choć zdawaliśmy sobie sprawę z tego jak dużym ryzykiem obarczona jest ciąża nie dopuszczaliśmy chyba tej myśli do siebie tym bardziej, że wyniki nie dawały najmniejszych obaw, że coś może pójść nie tak....

Tyna opuściła tydzień rehabilitacji, ja rzuciłem się w wir pracy by o tym nie myśleć...dziś jest już dużo lepiej, jestem w stanie skleić kilka zdań na ten temat co jeszcze przed kilkoma dniami nie miało jakiegokolwiek miejsca bytu....jest lepiej jednak by powiedzieć, że jest dobrze to jeszcze zbyt wcześnie...

Tak....pisałem tego posta dwie godziny...