Siema!
Wczoraj wieczorem, po godzinie 21 dostałem telefon od można powiedzieć - nieznajomej Pani z którą kiedyś się kontaktowałem w sprawie pomocy jej rodzinie - wtedy niestety byłem bezsilny, tym razem jednak mogłem pomóc...
Wczoraj wieczorem, po godzinie 21 dostałem telefon od można powiedzieć - nieznajomej Pani z którą kiedyś się kontaktowałem w sprawie pomocy jej rodzinie - wtedy niestety byłem bezsilny, tym razem jednak mogłem pomóc...
Kontaktowałem się wtedy z tą kobietą ponieważ jej brata żona poważnie zachorowała - miałem nadzieje, że z moim doświadczeniem i przebojami szpitalnymi będę mógł jakoś pomóc - teraz okazało się, że brat tej kobiety wraz z żoną są w Krakowie w szpitalu rehabilitacyjnym, jednak podczas pobytu żona zadławiła się podczas karmienia (stan kobiety wegetatywny) i musieli ją szybko przewieźć na inny szpital z SORem.
Dzwoniąc roztrzęsiona kobieta opowiedziała mi o tej sytuacji prosząc mnie o to czy mógłbym podjechać do jej brata, który akurat w trakcie zdarzenia był przy tym i pozostał sam po tym jak zabrali mu żonę na sygnałach...
Oczywiście długo nie myśląc ubrałem co było pod ręką i pojechałem - tylko tyle mogłem zrobić w tej sytuacji by po prostu być tam przy nim w tym momencie...
Tramwajowa przeprawa trwała długo, szczególnie w momentach gdy krakowską komunikacje publiczną owładnęły zorganizowane grupki imprezowiczów jadących w kierunku Nowej Huty...
Przewinę teraz w przód całą podróż nie zagłębiając się w nią by dotrzeć do finału - dojechaliśmy do szpitala w okolicach godziny 23, no może 23:30 - niestety, nocna komunikacja miejska nie sprzyja takim wojażom...i tu docieramy do sedna sprawy - szpital miejski, coś jakby jednak na uboczu, nie samo centrum gdzie trafia każdy przechodzień, a tu SOR pełen ludzi - zdumienie które nas ogarnęło było nie do opisania...przecież zbliża się północ w środku tygodnia, a w kolejce czeka około 30-40 osób! Szok...Na szczęście małżonka mojego od teraz kolegi została przyjęta poza kolejką i już (!) po dwóch godzinach była na oddziale gdyż wymagała dalszej obserwacji.
Na szczęście też wstępne wyniki nie dały powodów do obaw - wydaje się, że szybka interwencja zapobiegła tragedii.
Na szczęście też wstępne wyniki nie dały powodów do obaw - wydaje się, że szybka interwencja zapobiegła tragedii.
Nie piszę o tym tak, by tylko to zrelacjonować, sytuacja jakich wiele - pisze o tym skupiając się na małym szczególe...
Czekając na mojego współtowarzysza podróży, który w tym czasie był na odwiedzinach u żony w okolicach godziny 1:00 w holu do przyjęcia czekało starsze małżeństwo - Pan i skromna, ciepła Pani którzy z pewnością pamiętają XX-lecie międzywojenne...
Pan? Typowy tetryk nie radzący sobie z przemijaniem, widać było, że wszystko go denerwuje nerwowo zagryzając zęby na każdy dźwięk wydany przez cierpiące dziecko w kolejce - Pani, niezwykle ciepłe spojrzenie na te dzieci, które podobnie jak oni czekają w kolejce do specjalisty...
Wzrok kobiety patrzącej na te dzieci z pewnością na długo zapadnie mi w pamięci - szkliste, ciemne szklące się oczy...nic nie mówiła, po prostu patrzyła.
Z jej oczu można było wyczuć..hmm...tęsknotę? pustkę? żal? Sam nie wiem jak to nazwać...
Zacząłem się zastanawiać nad kobietą - może nie ma kontaktu ze swoimi wnukami? Może sama nie miała nigdy dzieci? A może też miała i je straciła?
Sam nie wiem, przecież starsza kobieta jakich wiele, a jednak nie...jednak z tej twarzy można było wyczytać coś więcej...
W drodze powrotnej, gdy mój towarzysz już wysiadł ja cały czas jechałem myśląc o niej zastanawiając się jak to mogło być i skąd w jej oczach tyle tęsknoty...
Może w przeszłości podjęła złą decyzje której po dziś dzień żałuje?
Ostatnio czytałem artykuły na temat ludzkich historii - o ludziach, którzy wylądowali na ulicy przez kilka złych decyzji oraz o kobiecie która podobnie ta opisana wyżej reagowała na młodzież odprowadzając ich wzrokiem po pustym parku...
Puentą tego drugiego był tekst o tym, że każdy z nas ma swój krzyż - domyślam się mając przed oczami twarz tej kobiety, że i ona w przeszłości wzięła jakiś krzyż na swoje plecy i niesie go po dziś dzień...ważne jest by nauczyć się z tym krzyżem żyć bo to przecież każdy z nas pisze swoją historie i nikt za Ciebie nie zrobi tego lepiej...
Cóż, kończę ten wpis z tą niedokończoną myślą, może kiedyś zrozumiem, może jeszcze kiedyś spotkam tą kobietę? Życie płata różne historie, kto wie...
Wrócilem do domu z uczuciem spełnienia, zrobiłem w końcu coś czym mogłem komuś pomóc - co tu dużo mówić - pomaganie jest fajne ツ
Szpital w ciepłą majowa noc wygląda bardzo fajnie, jakkolwiek nie polecam nikomu wycieczek na SOR...ツ
Potrafisz wzruszyć do łez
OdpowiedzUsuńDziękuje!
Usuń